Νιώθω λες και μια αόρατη κουτάλα ανάδευσε όλες τις σκέψεις στο στομάχι και το μυαλό μου.
Λίγο το όνειρο της περασμένης νύχτας, Λίγο η ανεξήγητη μελαγχολία...λίγο απ'ολα...
και έρχομαι αντιμέτωπος με εκείνες τις στιγμές που νιώθω πως η ψυχή καταπίνει το κορμί μου.
Βουρκώνω. Σιωπώ. Αγχώνομαι. Ξαναβουρκώνω.
Κι όλα σε αργή κίνηση.
Κάθε φορά που συναντιέμαι με αυτές τις άηχες και άχρωμες σκέψεις μου νιώθω ότι δε ζω.
Κι όλα σε αργή κίνηση.
Ήχοι, Ομιλίες, Γέλια, Τηλέφωνα....και αυτός ο Βόμβος της Ζωής που τον ακούς μόνο εκείνες τις στιγμές. Ενας Βόμβος τρομακτικός που γίνεται μετά πόνος. Πόνος σωματικός. Οξύς και παρατεταμένος.
Τα υγρά μου μάτια ακολουθούν το ίδιο αργό και βασανιστικό δρόμο της Επανάληψης του Νου.
Και ο χορός των δακρύων συνεχίζεται πάνω στο χλωμό μάγουλό μου.
Σηκώνω το τηλέφωνο για να μιλήσω σε Εκείνη.
Ήταν,είναι & θα είναι η γέφυρα που με συνδέει με τη Χώρα των Λύσεων.
Εκείνη με έφερε στη Ζωή...
και πολλές φορές Εκείνη μου δείχνει πως πρέπει να διαχειριστώ το δώρο Της.
Φτάνει να Τη ρωτήσω...
Σε αυτή τη ζωή να θυμάσαι πως ζούμε μόνο για τις Στιγμές. Άργησα να το μάθω. Μην κάνεις το ίδιο λάθος κι εσύ. Ζήσε. Απόλαυσε. Γεύσου.
Κάνε αυτές τις Στιγμές πολλές και περισσότερες από πολλές.
Γιατί αυτό τελικά είναι η Ζωή. Στιγμές. Μικρές στιγμές.
Αυτό πρέπει να κρατήσω; Ζω τελικά στιγμές;
Ναι...
Ζω μέσα απο τις στιγμές και περισσότερο απο την ανάμνηση τους.
Και μετά καινούργιες στιγμές.
Και μετά καινούργιες αναμνήσεις.
Και μετά καινούργιες στιγμές...
Και μετά...γινόμαστε εμείς η ανάμνηση...
Και η Ανάμνηση γίνεται Στιγμή...
και η Ζωή συνεχίζεται...
Αέναα, Κυνικά, Περήφανα, Ευαίσθητα, Λυτρωτικά....
Συνεχίζεται...
YΓ. Σήμερα Περισσότερο Απο Ποτέ Έχω την Ανάγκη Ενός Χριστουγεννιάτικου Δέντρου, μιας ζεστής κούπας απο τσάι με άρωμα κανέλλας και τον ήχο απο το ξύλο που ερωτοτροπεί με τη φωτιά.Mη ρωτήσετε γιατι...Είναι οι αγαπημένες μου...οι δικές μου οι στιγμές.
