Σαν τώρα το θυμάμαι εκείνο το γλέντι...
Κι όμως πέρασαν 16 χρόνια...
16...ούτε 2, ούτε 5...
1994...και αρραβωνιάζαμε τη μικρή μου θεία.
Κόσμος, τραπέζια, φαγητό...
Και χορός...πολυυύ χορός!
Τότε βλέπεις χόρευε ο κόσμος στα σπίτια του...
Μέσα κι έξω τραπέζια γεμάτα χαμογελαστά πρόσωπα!
Πραγματικές στιγμές χαράς και κεφιού..
Και κεντρικός πρωταγωνιστής...ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ!
Ο δικός μου παιδικός ήρωας...
Ο παππούς μου!
Ο τόσο θεότρελος Τάκης!
Που επειδή στο τελευταίο γλέντι πριν τους αρραβώνες
του απαγόρευσε η γιαγιά μου να σπάσει πιάτα * γιατί είχε κατεβάσει 6 σερβίτσια*
πήγε και αγόρασε μια Limoges πορσελάνινη πιατέλα μόνο και μόνο για την σπάσει!
Και την πιατέλα...και στη γιαγιά μου!
Περνάει ο καιρός μα τα σημάδια μένουν...
Δεν μπορώ να πω πως ακόμα δεν βουρκώνω όταν παρακολουθώ
το τρόπο που χειριζόταν το κορμί του σε αυτό το άπιαστο τσιφτετέλι που πάντα χόρευε!
Δεν μπορώ να πω πως ακόμα δεν βουρκώνω όταν βλέπω πως φωτιζόταν το πρόσωπο του όταν χαμογελούσε..
Δεν μπορώ να πω πως ακόμα δεν βουρκώνω όταν βλέπω με πόση αγάπη άνοιγε τα χέρια για να σε βάλει μέσα στην αγκαλιά του...
Καλά να είσαι εκεί που είσαι και να ξέρεις πως σε αγαπώ....όλους σας εκεί πάνω!
Είμαι σίγουρος ότι το έχετε στήσει το μουχαμπέτι εκεί!
Υ.Γ: Μου έχετε δώσει τόση αγάπη και όμορφα συναισθήματα που δεν θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας...λίγο από αυτή τη βραδιά...αλλά και το στιγμιότυπο της πιατέλας!
Y.Γ: Το Φόντο είναι αφιερωμένο σε εκείνον καθώς ως δεινός ψαράς λάτρευε τη θάλασσα! Το τραγούδι ένα απο τα αγαπημένα του....Δούκισσα και Αναμνήσεις!