Mια φορά κι ένα καιρό...
η νύχτα είχε φορέσει την ίδια μεγαλόπρεπη βελουδένια κάπα, με τα ίδια αστραφτερά διαμάντια απάνω.Η βαριά πόρτα σύριξε μέσα στην σιωπή και έσπασε την ήρεμία που τόσο απόλυτα κυριαρχούσε. Μερικά γρήγορα και κοφτά βήματα ακούστηκαν...και μετά πάλι σιωπή. Φορούσε το μπλέ μπουφάν του και είχε τυλίξει το γκρί μάλλινο κασκολάκι του γύρω απο το λαιμό του. Μόνο 2 μάτια φαίνονταν.Το μικρό πλασματάκι ξάπλωσε σε μιά γωνιά του αυλόγυρου, έβαλε το βιβλίο του για μαξιλάρι και πήρε μερικές ανάσες...Ήθελε να χορτάσει ουρανό...
Κάπου εδώ ο μικρός κοίταξε ψηλά και τα αστέρια του ξαναμίλησαν. Μιλούσε απο τα 4 του μαζί τους. Πάντα τον άκουγαν και του έδιναν τη λύση που έπρεπε. Διάβαζαν τα μάτια του και σπόγγιζαν το νερό που συχνά πυκνά φώλιαζε κάτω απο την καστανή του ίριδα. Ήταν οι δάσκαλοί του. Ήταν αυτοί που τον οδήγησαν στο τόπο της ξεγνοιασιάς.
Τι κι αν κανείς τους δεν κοιτούσε ψηλά; Τι κι αν σε αυτή τη πόλη οι άνθρωποι είχαν μάθει να μην ονειρεύονται έχοντας σαν άλλοθι την ωριμότητα.
¨Μας ποιος πραγματικά ώριμος παύει να ονειρεύεται¨ αναρωτήθηκε ο μικρός;
Όσες φορές κι αν έθεσε το ερώτημα του, άλλες τόσες δεν πήρε απάντηση. Ακόμα και τα αστέρια δεν του ψιθύρισαν κάτι με τη βοήθεια του ανέμου...και οι μέρες περνούσαν!
Μετά απο τις μέρες, ήρθαν οι μήνες. Μετά τους μήνες καλωσορίσανε και τα χρόνια. Μα το ερώτημα ίδιο.
"Πότε παύει το ονείρεμα;"
Κι αν υπάρχει ηλικία συγκεκριμένη εγώ την ξεπέρασα;
Κι αν υπάρχει ηλικία συγκεκριμένη εγώ την πλησιάζω;
Μα εγώ ακόμα τραγουδώ τις μεταξένιες νότες
Και ευθυς μπροστά μου ανοίγονται οι μαγικές οι πόρτες...
Κόλαση έγινε το Σήμερα, Παράδεισος το Χθες
Δύσκολος καιρός για Πρίγκηπες και για Ονειρευτές
Μήπως ο Ήλιος χάθηκε απο τούτη πιά την πόλη;
κι ο Έρωτας πικράθηκε που τον προδώσαν όλοι;
Έχουν πλέον τα παραμύθια το ίδιο παλιό σκοπό;
Που τραγούδησαν οι βάρδοι τους στο καλό και στο κακό;
Έχουν πλέον τα όνειρα την μαγική την έλξη;
Κείνη την απόκοσμη του φανταστικού τη έξη;
Δεν σταματάω να ονειρεύομαι λοιπόν...κι ας κάνουν οι σοφοί ότι θέλουν.
Δεν θα σταματήσω να ονειρεύομαι σου λέω...όχι τώρα, όχι σε αυτή τη ζωή.
Γιατί με θρέφει. Γιατί με ζει. Γιατί με κάνει και περιμένω την επόμενη μέρα με χαρά ανείπωτη.
Ακόμα σαν παιδί.
Ακόμα σαν τον μικρό που μιλούσε με τα άστρα.
ΥΓ.Σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν εκεί! Μου δώσατε πάρα πολύ κουράγιο και χαρά!
Καμιά στιγμή δεν έχει τόση αξία αν δεν μπορείς να τη μοιραστείς.
Χάρηκα πολύ λοιπόν που σε τούτο το ξεκίνημα σας είχα πλάι μου! Σας Περιμένω την άλλη Δευτέρα!
