3 χρόνια χωρίς παππού.

14 Μαρτίου 2009.
Κάπου μετά τη μία.
Ένα τηλέφωνο, πανικόβλητες κινήσεις και εκείνος πεσμένος στην άσφαλτο.

14 Μαρτίου 2009
Το ρολόι δείχνει 13:25
Ασθενοφόρο, εγώ και αυτός, προσευχές και μετά από λίγο μια ψυχή που ξεκίνησε να ταξιδεύει μπροστά μου.

Ναι, τον κατάλαβα. Ένιωσα ότι έφυγε.
Ένιωσα ότι αυτό που έμεινε πίσω του δεν ήταν αυτό που αγάπησα.
Όπως τα έρημα σπίτια που λείπει ο νοικοκύρης.
Κάπως έτσι θύμιζε και το σώμα δίχως ψυχή.
Έρημο σπίτι. Σχεδόν ξένο.

14 Μαρτίου 2009
Έχει πάει σχεδόν 3
Γυρίζω από το νοσοκομείο και ήδη το σπίτι είναι γεμάτο κόσμο.
Το αγαπημένο του. Μουσαφιραίοι.
Ξέρεις αν κάποιος με έμαθε πως πρέπει να φιλοξενώ και να περιποιούμαι ήταν ο παππούς μου..
Η αδελφή του έλεγε πάντα πως τα σπίτια πρέπει να είναι σαν τα χέρια από τις αγκαλιές. Πάντα ανοιχτά

Ο παππούς μου ήταν άντρας.
Ένας γαμάτος, πραγματικός, ατόφιος άντρας. Με ότι καλό και καλό συνεπάγεται αυτό.
Με τα πάθη και τα λάθη του.
Είχε μια εκπληκτική ικανότητα να ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ.
Σε όλα του υπερβολικός.
Στο τρόπο που σου πρόσφερε, στο τρόπο που διασκέδαζε, στον τρόπο που σε αγαπούσε, στον τρόπο που σε προστάτευε.
Καλά δε συζητώ στον τρόπο που θύμωνε.
Αυτός όμως ήταν ο Τάκης.
Μία μέρα με ήλιο, βροχή, χαλάζι και πάλι ήλιο.
Όπως ακριβώς και η μέρα που κηδεύτηκε.

Η αλήθεια είναι ότι με έμαθε πως να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.
Ήταν και είναι το ανδρικό μου πρότυπο.
Μου έμαθε να μη φοβάμαι να καίγομαι.
Να τολμάω.
Να μην διακανονίζω τα αισθήματα μου.
Να γλεντάω και να ρουφάω τη στιγμή.
Να έχω το σπίτι μου ανοιχτό και να μην εξαρτώμαι απο το χρήμα.
Να ζω παίρνοντας ρίσκο & προκλήσεις.

Ο παππούς μου ήταν μια μηχανή αναμνήσεων.
Σε έκανε να ζεις εντονα.
Μποέμικα.

Η ζωή του με καθόρισε, ο θάνατος του με στιγμάτισε και η φιλοσοφία του με έκανε αυτό που είμαι.
Ότι κι αν είμαι.
Είμαι παιδί του Τάκη.
Και με αγαπάει.
Ακόμα.



YΓ: Για τέτοιου είδους αρσενικά τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου. Αν υπάρχει λοιπόν ένα του τραγούδι που γεμίζει τα μάτια μου νερό και στο νου μου φέρνει τον Τάκη είναι το "Γυναίκες, γυναίκες". Αυτός ήταν και γι'αυτό τον αγαπήσαμε.  Γιατί "ενα ποτήρι κρασί τα νιάτα του, κι ολο το ήπιε με μιας."

Λίγο πιο ψηλά, Λίγο πιο πέρα

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου 
μόνο και μόνο για σου δείξουν τι δεν θα ήθελες να γίνεις.


Υπάρχουν εμπειρίες που συναντάμε μόνο και μόνο 

για να μάθουμε να τις αποφεύγουμε.

Όλα γίνονται για ένα λόγο. Ναι.

Συμφωνώ και προσυπογράφω.

Αυτά που ζεις, ότι επιλέγεις, ότι απορρίπτεις 

διαμορφώνουν αυτό που ίσως γίνεις.

Ίσως.

Γιατί στο τέλος γίνεσαι αυτό που αντέχεις και σπάνια αυτό που θέλεις.

Στην ανακύκλωση των ανθρώπινων σχέσεων ο κάδος είναι η καρδιά.

Εκεί καταλήγεις, εκεί συλλέγεις, εκεί συνθέτεις.

Εκεί αυτό που τελείωσε γίνεται η μαγιά σε αυτό που θα ξεκινήσει.

Εκεί το "έζησαν αυτοί καλά" γίνεται "μια φορά κι ένα καιρό".

Είχα γράψει ότι η ζωή δεν αλλάζει. Ανακατεύεται.

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι ανακυκλώνεται.

Κάθε φορά ίδιοι, κάθε φορά διαφορετικοί.

Ομόκεντροι κύκλοι και κάθε κύκλος μια γνωριμία

Κάθε κύκλος και μια εμπειρία.

Ο πυρήνας πάντα ίδιος.

Όσα δεν νικήσαμε.

Αυτά είναι η αφορμή για όσα κατακτούμε. 

Τα "όχι" μας οδήγησαν στα "ναι".

Οι κλειστές πόρτες μας έμαθαν πως να βρίσκουμε κλειδιά.

Οι ουρανοί που δεν ακουμπήσαμε ήταν η αφορμή να μαθουμε να  πετάμε.

Περίεργο το παιχνίδι της ζωής, περίεργοι και οι όροι του.

Κερδίζεις χάνοντας.

Χάνεις κερδίζοντας.

Μα το θέμα είναι να συνεχίζεις τους κύκλους σου

Λίγο πιο ψηλά, Λίγο πιο πέρα

(Un peu plus haut, Un peu plus loin)

Tα 52 φύλλα

Δεν ξέρεις ποτέ τα πράγματα πως θα σου έρθουν.
Δεν το ήξερες, δεν το ξέρεις και δεν θα το μάθεις.

Λένε πως στο παιχνίδι της μοίρας τα πάντα είναι στημένα,
Ενα παιχνίδι με τράπουλα σημαδεμένη απο το ίδιο σου το χέρι.

Εσύ είσαι η μοίρα.
Οι επιλογές σου είναι η μοίρα.
Τα 52 φύλλα που ανακατεύεις τα σχεδίασες εσύ.

Φύλλα που γνώρισες.
Φύλλα που θα ήθελες να ζήσεις.
Φύλλα που πλήγωσες.
Φύλλα που σε πλήγωσαν.
Φύλλα που τα ύγρανε το δάκρυ.
Φύλλα που βρήκες κάπου μέσα σε τσαλακωμένα από ηδονή σεντόνια.
Φύλλα που σε μεγάλωσαν
Φύλλα που ονειρεύτηκες κάποια βραδιά πριν κοιμηθείς
Φύλλα που σε θέλησαν για αυτό που δείχνεις
Φύλλα που σε θέλησαν και για αυτό που είσαι
Φύλλα που ήρθαν στη ζωή σου για να σου μάθουν πως να παίζεις
Φύλλα που σε έπεισαν οτι αξίζει να ρισκάρεις
Φύλλα με....

Διαφορετικά όλα τους. Διαφορετικός κι εσύ κρατώντας κάθε ένα απο αυτά.
Και το μοναδικό τους κοινό;
Όλα τους φύλλα.
Κομμάτια της ίδιας τράπουλας.
Στιγμές της ίδιας μοίρας.

Και η τράπουλα ανακατεύεται.
Και μαζί με αυτή και η ζωή σου.
Δεν αλλάζει, ανακατεύεται.

Και σε κάθε γυροβολιά βλέπεις κάτι που νομίζεις για καινούργιο.
Μα δεν.
Το φύλλο υπήρχε. Εσύ δεν το είχες τραβήξει.

52 φύλλα από 13 ράτσες με 4 πρόσωπα η καθεμιά.

Αυτό είσαι, αυτό είμαι.
52 φύλλα.

Τζόγος η ευτυχία.
Τζόγος και η δυστυχία.
Με εσένα να μοιράζει
Εσένα να κόβει
Εσένα να τραβά.
Εσένα να καίγεται ή να νικά.

Μονόδρομος κάθε φορά η λύση.
Κυνικά, τραβάς το επόμενο.

Και το παιχνίδι ξεκινάει απο την αρχή. 

Να τολμάς

Nα τολμάς να ονειρεύεσαι
Να τολμάς να δένεσαι
Να τολμάς να πληγώνεσαι
Να τολμάς να αγαπάς
Να τολμάς να καίγεσαι
Να τολμάς να υπερασπίζεσαι
Να τολμάς να ξεχωρίζεις

Να τολμάς να γεύεσαι

Να τολμάς να χάνεις.

Να τολμάς να επιλέγεις την μοναξιά απο την κακή παρέα
Να τολμάς να επιτρέπεις έρωτες ακόμα κι όταν δεν έχεις χρόνο.
Να τολμάς να ονειρεύεσαι χωρίς ξένα όνειρα.
Να τολμάς να είσαι ευαίσθητος ακόμα κι όταν έχεις περάσει πολλά.
Να τολμάς να μην γινεσαι διαφορετικός μονο και μόνο επειδή οι άλλοι είναι ίδιοι.
Να τολμάς να μην εικάζεις τις παραλλαγές που σε συμφέρουν
Να τολμάς να κερδίζεις τους φίλους σου δείχνοντας τι είσαι και όχι τι θέλουν να είσαι.
Να τολμάς να λες αλήθειες που θα τραυματίσουν το σήμερα παρά να τις αφήνεις να σκοτώσουν το αύριο.
Να τολμάς να νικάς ότι σου αξίζει.
Να τολμάς να ακούς με τα μάτια και να βλέπεις με τα αυτιά.
Να τολμάς να δέχεσαι την ήττα σου.
Να τολμάς να δεχτείς εκείνη τη μικρούλα πίκρα που κουβαλάς μια ζωή.
Να τολμάς να φιλήσεις τα χείλη που φοβήθηκες περισσότερο.
Να τολμάς να μιλάς πρώτος χωρίς να περιμένεις κάποιος να πει αυτά που νιώθεις.

Να τολμάς να τολμάς!